~ Rozdział 9 ~ "James McVey? O mój boże! To ty! Mam już krzyczeć z podniecenia, czy zaczekać na paparazzi?"

Wjechaliśmy na autostradę, która, jak wywnioskowałam ze znaków, prowadziła do Londynu. Nie miałam pojęcia, jaką niespodziankę przygotował James, ale czułam, że będziemy się świetnie bawić. Ciekawość zżerała mnie od środka, lecz chłopak zawzięcie milczał i nie próbowałam już nawet nic z niego wyciągać.

W tle leciała nieznana mi muzyka, a James nucił piosenkę pod nosem. Nie chcąc wyrywać go z transu, w jaki wpadł, skupiłam się na widokach za szybą samochodu. Obrazy pól i drewnianych ogrodzeń przesuwały się szybko. Mijaliśmy hektary ziemi porośniętej barwnymi roślinami, które przypominały przykrywający grunt dywan.

Miejscami droga położona była niżej niż otaczające ją podłoże, co ograniczało widoczność. Wtedy skupiałam swoją uwagę na błękitnym niebie, które było dzisiaj wyjątkowo czyste. Słońce już od kilku dni pozwalało Anglikom cieszyć się swoim blaskiem, co w tym kraju jest rzadkością.

Uchyliłam lekko okno i pozwoliłam ciepłemu, letniemu wietrzykowi otulić moją twarz. James rzucił mi przelotne spojrzenie, uśmiechnął się i wrócił do podśpiewywania. Nie mogłam uwierzyć, że siedzi tuż obok mnie, zabiera mnie w jakieś miejsce niespodziankę i przez moment należy tylko do mnie. Wspomnienie pocałunku sprawiło, że, to co nas łączy było dla mnie jeszcze bardziej nierealne. Szczęście wreszcie się do mnie uśmiechnęło i pierwszy raz w życiu coś zaczęło mi naprawdę wychodzić. Cieszyłam się tą chwilą, nie chcąc jej stracić i jakby bojąc się, że okaże się kolejnym snem. Myśli, że za kilka dni wracam do Polski, a James jest tylko wakacyjną przygodą, odganiałam jak najdalej. Pozwalałam porwać się pozytywnej energii i żyłam teraźniejszością, nie troszcząc się o jutro.

McVey śpiewał coraz głośniej. Widać było, że wczuwa się w piosenkę. Ja również wsłuchałam się dokładniej i rozpoznałam melodię. Kiedy dowiedziałam się, że James należy do The Vamps i robiłam małe śledztwo na ich temat, przesłuchałam kilka piosenek. O ile się nie myliłam, z radia wydobywał się dźwięk Wild Heart.

- Nawet w samochodzie słuchasz własnych piosenek? Nie masz dość? – zażartowałam.

Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony i zamarł na chwilę, analizując fakty.

- Czekaj.. ty? –otworzył usta ze zdziwienia – Ty wiesz? -

Zatkało mnie na moment, ale po chwili wybuchnęłam śmiechem. Rzeczywiście nie wspomniałam wcześniej, że wiem o The Vamps. James musiał myśleć, że nie mam pojęcia kim jest.

- Ale o czym? – udałam zamyślenie – Ahaaa.. chodzi ci o ten zespół The Vamps z zakochanym w sobie gitarzystą w składzie? – James obrzucił mnie gniewnym spojrzeniem - Jak mu tam było? James McVey? O mój boże! To ty! Mam już krzyczeć z podniecenia, czy zaczekać na paparazzi? – ironizowałam.

- To nie jest śmieszne – chłopak wydawał się być urażony – Byłem pewny, że nie wiesz o mnie.. o nas. – westchnął chwytając oburącz kierownicę i udając, że skupia się na drodze. 
-Wtedy na plaży zachowywałaś się tak naturalnie, zupełnie jakbyś mnie nie znała - dodał po chwili zamyślenia.

- Bo tak było. Nie miałam pojęcia kim jesteś. Dopiero po powrocie do domu Dorothy mnie uświadomiła. Gdybyś widział moją minę, kiedy zobaczyłam cię w telewizji… -

James uniósł kącik ust w górę, jednak mimo to jego mina pozostawała smutna. Czy to miało aż takie znaczenie, że wiem o jego karierze? Nagle mnie olśniło.

- Czekaj, czy ty myślisz, że robię to wszystko, ponieważ jesteś gwiazdą? -

Chłopak zamyślił się. Pewnie zastanawiał się nad odpowiedzią, która mnie nie zrani, ale nadal będzie szczera.

- Po prostu… - uniósł głowę do góry wydychając głośno powietrze, zupełnie jakby zbierał się na odwagę – Nawet nie wiesz jak trudno jest znaleźć kogoś, komu naprawdę na tobie zależy i komu możesz zaufać, kiedy jest się tak rozpoznawalnym. Wiem, że to zabrzmiało egoistycznie i niezbyt skromnie, ale ludzie zbliżają się do mnie, bo chcą własnego szczęścia. Moje średnio ich obchodzi. Właśnie dlatego trzymam fanów na dystans. Prawdziwi przyjaciele w show biznesie to rzadkość. Wahałem się  podchodząc do ciebie na plaży, ale miałaś w sobie coś takiego, co nie pozwoliło mi pozostać obojętnym. Nie jesteś zwykłą dziewczyną, od początku to czułem…  -

- James.. nie jestem tu dlatego, że zależy mi na sławie –przerwałam mu nie mogąc dłużej patrzeć na żal na jego twarzy - Jestem tu bo zależy mi na tobie. Pierwszym spojrzeniem jakim mnie obdarzyłeś, przywłaszczyłeś sobie cząstkę mnie. Nie mogłam przestać o tobie myśleć i żałowałam, że zrobiłam z siebie taką idiotkę podczas pierwszego spotkania. Tysiące razy analizowałam każdy gest i słowo i zastanawiałam się, co mogłam zrobić lepiej. Kiedy następnego dnia szłam na plażę, rosła we mnie nadzieja, że spotkam tam właśnie ciebie, a gdy usłyszałam twój głos wymawiający moje imię, miałam ochotę skakać ze szczęścia – słowa wychodzące z moich ust były chyba najszczerszą rzeczą, jaką w życiu powiedziałam - Jezu.. to chore. Znamy się kilka dni, a ja już mówię ci takie rzeczy … -
westchnęłam, bojąc się, ze spłoszę James’a swoją szczerością.

Zapadło milczenie. Te kilka sekund w ciszy było najdłuższymi w moim całym życiu. Widziałam na twarzy chłopaka wahanie. Analizował wszystko i pewnie zastanawiał się, czy może mi wierzyć. Serce biło mi w szybkim tempie. Czułam się, jakbym oczekiwała na wyrok w sądzie. Kara śmierci lub uniewinnienie.

- Pieprzyć to – mruknął nagle James, bardziej do siebie niż do mnie i niespodziewanie przysunął się do mnie– Pieprzyć to wszystko – powtórzył, jakby utwierdzając się w swojej decyzji i składając na moich ustach pocałunek.

- Droga!  Patrz na drogę! – krzyknęłam nagle, spostrzegając kątem oka, że samochód przed nami gwałtownie zwolnił.

 James odsunął się szybko, co wywołało u mnie nie zadowolenie, jednak wolałam poświęcić jeden pocałunek i żyć.

Chłopak opanował sytuację i już po chwili oboje śmialiśmy się nie wiadomo z czego. Z radia rozbrzmiewała inna piosenka The Vamps. Okazało się, że James słucha całej ich płyty. Ach to samouwielbienie...

Reszta drogi zleciała nam na rozmowie tak zwyczajnej, jakby nic złego nie miało przed chwila miejsca. James chyba zrozumiał, że nie spędzam z nim czasu dla sławy i co najważniejsze, przyznał, że jemu również na mnie zależy. Nie powiedział tego wprost, ale gdyby tak nie było, nie ryzykowałby życia prywatnego dla znajomości ze mną.

To wszystko było zbyt piękne. Szczęście za bardzo się do mnie uśmiechało w ostatnim czasie i wiem, że niedługo podwinie mi się noga. Ba! Jestem tego pewna. Mam jedynie nadzieję, że ten moment nadejdzie jak najpóźniej. ­­­­­

~~~~~~~~~~~~~~~~~ * ~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dziękuję! To jedyne co mogę powiedzieć. Wyjechałam na weekend, wracam a tu 5 nowych obserwatorów i mnóstwo wejść. Uśmiech nie schodził mi z twarzy przez cały wieczór i stwierdziłam, że nie mogę trzymać was dłużej bez rozdziału, więc wrzuciłam to, co miałam. Zapraszam do tak aktywnego komentowania jak ostatnio i jeszcze raz dziękuję każdemu z Was z osobna. Dodajecie mi skrzydeł! ♥